Het was een schitterende dag eind april 2019 en het vaak zo geroemde coulisselandschap trok aan weerskanten van mijn autoruiten voorbij. Na een speurtocht van bijna 18 maanden hoopte ik die ene plek te vinden: een woonboerderij in het oosten des lands. Niet te ver van het westen maar ver genoeg, niet te oud, buiten bebouwde kom maar niet te veel, tuin/perceel niet te klein, prijs graag dan weer wel. En die dag kwam ik, voor een bezichtiging, verkopende makelaar Harold Pullen tegen. In Geesteren. Je hebt wel eens van die momenten dat je bij een eerste ontmoeting meteen een klik hebt. Al wandelend door de schitterende tuin van het beoogde perceel, vertelden we elkaar over levenservaringen zoals zaken & ziekten, daden & dood en over liefde & verliezen. Alsof we elkaar al jaren kenden. En verhalen van – en door – mannen die niet alleen over hun successen maar ook over hun fouten en teleurstellingen durven te praten. Veel lullen, veel lachen. Verhalen gekenmerkt door doen. En door soms onlogische stappen te maken.

Mijn leven is daardoor gekenmerkt. Vanuit huis meekregen. Avontuurlijke ouders. Moeder geboren in Lonneker (Enschede) en vaders kant stamt uit Eibergen. Daar is zelfs de Steinkampweg. Dat klinkt spannender dan het is maar je moet een naar je familienaam vernoemde vrij marginale straat op een evenzo onopvallend industrieterrein toch koesteren. Na mijn 8-jarige VWO (ik was nogal druk met andere zaken) begon mijn zakelijke loopbaan als informatiemanager bij VVV Haarlem om daarna over te stappen als verslaggever voor regionaal dagblad De Gooi & Eemlander. Niet echt logisch. Wel erg leuk. Tegelijkertijd was ik lid van de vrijwillige brandweer in mijn geboortedorp Kortenhoef. Eigenlijk wilde ik het liefst full time bij de beroeps (24 uurs dienst) brandweer in buurgemeente Hilversum. Maar de overstap naar de perspromotie afdeling van een platenmaatschappij was een volgende stap. Een tamelijk onlogische overstap. Ik werkte hard – met wisselend succes – om verhaaltjes in bladen als de Popfoto of Muziek Express van inmiddels vergeten artiesten als Rick Astley, Eurythmics en Londonbeat te ritselen. Maar de muziekbranche beviel me en uiteindelijk prijkte zelfs de titel Chairman & CEO  Europe van joint venture SONY BMG ENTERTAINMENT op mijn visitekaartje en was al zodanig betrokken bij mondiale carrières van o.a. Pink, Santana, Bruce Springsteen en Beyoncé. Ondertussen had ik steden als Singapore, München, New York, London als mijn ‘tijdelijk thuis’ mogen rekenen. Toen na 20 jaar die carrière ten einde kwam, had ik wellicht ‘time-out’ moeten nemen maar binnen kortste keren verhuisde ik met de toenmalige Canadese vrouw naar Haliburton, Ontario, om met dezelfde snelheid een lokaal restaurant over te nemen.  Ook weer niet bepaald logisch. Soms heb je slechte ideeën, en af en toe een overtreffende trap daarvan. Haliburton is een echte “redneck hill-billy town” (iemand met meer dan één tand  was zeker geen ‘local’) en zou Markelo of Borculo opeens tot wereldsteden laten lijken. Daar mooie momenten meegemaakt en veel geleerd over gemeenschapsgevoel en loyaliteit.

Ik ben alweer wat jaren terug in Nederland en inmiddels mede-eigenaar van landelijke winkelformules Jamin, MultiVlaai en ijsconcept Swirls. Zo’n 250 winkels die worden gerund door franchisers. Ook weer een onlogische stap en totaal anders dan de muziekwereld, zou je zo denken. Toch is dat niet helemaal waar. Zowel een artiest als een franchisenemer verwachten – terecht – van de organisatie waar ze bij zijn aangesloten zakelijk advies en marketing support maar ook steun in lastige tijden. Dat heet dan toegevoegde waarde. In deze bizarre tijden van de corona-crisis is het alle hens aan dek. Het is vreselijk triest dat sommige winkeliers, die jaren hebben gebouwd aan hun bedrijf, zo in de verdrukking komen. Maar ik geloof dat hard werken, innovatief zijn en positivisme een krachtig vaccin is.

Het is een schitterende dag eind april 2020. De wonderbaarlijke schoonheid van het stukje Nederland, waar Twente grenst aan de Achterhoek, blijft elke dag verbazen. Inmiddels ben ik de trotse eigenaar van die schitterende woonboerderij in Geesteren. Dat was nog best even een spannend proces maar Harold hield, als een ware dirigent, het overzicht en de rust. En zorgde dat de koop werd gesloten. Daar ben ik hem nog elke dag dankbaar voor. Mijn volgende levensfase zal zich in de Achterhoek gaan afspelen. Soms moet en wil ik terug naar Hilversum want inmiddels – 30 jaar later- draai ik 1x per week bij die 24 uurs dienst van brandweer Hilversum. Hard voor geknokt en op mijn leeftijd (57) niet helemaal logisch. Maar als je durft te doen, kan je veel. En met diezelfde ambitie wil ik, samen met mijn partner Linda, heel graag onderdeel worden van het lokale leven hier. Omdat het in dit gedeelte van ons land zo geweldig leven is en daarvan willen we heel erg genieten. En dat lijkt me meer dan logisch.

Maarten Steinkamp.