Vandaag is zo’n dag waarop het door een dik wolkendek bijna niet licht wordt in huis; zo’n dag waarop de kleuren buiten samensmelten tot een grijze brij slechts doorbroken wordt door kerstverlichting, die veel vaker en meer dan andere jaren langs de straten te vinden is. Een perfecte dag dus voor het schrijven van een blog voor de website van de Keujer.

Robert vroeg mij, net nadat ons huis in slechts twee dagen van eigenaar wisselde, of ik niet een verhaal wilde schrijven. Het maakte hem niet echt uit waar het over zou gaan. Misschien iets over de school in Herike-Elsen waar ik werk en welk effect de laatste stressvolle maanden op de leerlingen hebben gehad, maar het mocht overal over gaan.

Prima, het mag dus overal over gaan. Nu wil het toeval dat we op 28 november jl. over zijn gegaan naar ons nieuwe tijdelijke onderkomen. Drie jaar geleden op exact deze datum overleed mijn vader op zijn overwinteradres in Spanje. Mijn vader, Hennie ten Donkelaar, zullen velen van u die de 50 reeds zijn gepasseerd misschien nog wel kennen. Hij was zanger en toetsenist van één van de meest bekende bruiloftsbands uit de Hof van Twente. In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw was menig feest in deze regio namelijk niet echt een feest als er geen livemuziek op het podium stond.

Toen mijn broertje en ik klein waren mochten we heel af en toe mee naar optredens van hem. Tijdens Carnaval bijvoorbeeld waren de optredens vaak overdag en in het weekend, dus voor ons een uitgelezen mogelijkheid om mee te reizen naar horecagelegenheden in Haaksbergen of de regio Oldenzaal. U kunt zich voorstellen hoe stoer het voor ons wel niet was om als jochies van rond de 10 jaar achter de schermen en aan de voorkant van het podium rond te hangen, terwijl je vader achter zijn orgel stond te zingen en samen met zijn collega’s de mensen in de zaal een fantastisch feest bezorgde. Bij mijn broer heeft dat geleid tot eveneens een carrière in de muziek, maar een verwoede poging van mijn kant om het bespelen van een instrument onder de knie te krijgen werd geen succes.

Madigo, want over die band heb ik het, vormde samen met onder andere het eveneens Goorse Saturnus zo’n 40 jaar geleden een garantie voor een groot feest.

De feesten van nu zijn niet te vergelijken met die uit de glorietijd van de bruiloftsbands. Tegenwoordig wordt een gemiddelde bruiloft veelal muzikaal ondersteund en voortgeholpen door een DJ met één hand aan de knoppen en één hand aan zijn oor. Mijn vader kon daar niet aan wennen. Ook het door de jaren heen veranderen van de muziek in bijvoorbeeld de feesttent van het Goorse School & Volksfeest ging hem aan het hart. De uptempo en stampende muziek die steeds frequenter “zijn” klassiekers (met name Duitse schlagers) verdrong, was hem een doorn in het oog. Je kunt het beroepsdeformatie noemen maar het had volgens mij vooral met smaak te maken.

Hoewel het aantal mensen die mijn vader in relatie tot Madigo zich levendig kunnen herinneren onvermijdelijk kleiner gaat worden in de komende jaren, spreken we gelukkig nog heel regelmatig met mensen die bij het horen van onze achternaam reageren met: “Ten Donkelaar? Toch niet van Hennie ten Donkelaar? Van ’t muziek?”. De verhalen over hem en de band die dan loskomen zijn altijd positief. Dat doet goed.

Een aantal weken geleden kreeg ik een appje van Robert met daarin een foto van een krantenartikel over een door hem opgezette nieuwe website: “Makelaar Robert Pullen begint een website om vraag en aanbod van bouw en verbouw in Markelo, Diepenheim en Goor op elkaar af te stemmen” stond in Tubantia te lezen. Ook hij had dus het lumineuze idee om net als mijn vader en zijn bandleden de eerste twee letters van Markelo, Diepenheim en Goor te combineren tot Madigo.

Die naam krijgt dus nu voor een totaal andere doelgroep een nieuwe betekenis. Maar voor mij betekent elke rit over één van de rotondes in de Hof met de reclamebordjes van bovengenoemde website, een herinnering aan “paps”.

En oh ja, Robert…de kinderen op school doen het prima. Ik denk dat wij als scholen op dit moment voor hen één van de weinig constante factoren in hun leven zijn. Misschien een goed onderwerp voor een tweede blog?

Bertjan ten Donkelaar